How I made my Android phone snappy (without paying a dime)

Ultra condensed answer for the impatient: I uninstalled all applications that created unnecessary services

I am the owner of an HTC Desire, a two year-old Android phone. It's no speed demon, but it's not slow either, even by today's standards. It has a 1GHz CPU and 576Mb of RAM, which is on par with than some fairly recent mid-range devices out there.

So you can imagine my disappointment when I came across some serious lagging on my phone's interface: Applications took seconds to load, transitions from one page to another were sluggish, going to the home screen took forever etc etc. I am sure if you are still reading this and you have an Android phone, you probably know what I am talking about.

Being obsessed as I am with computers and performance, I started searching for the cause of the problem by tweaking different options and settings. During this, something weird caught my eye in the process list.

To view the running processes on my phone, I use SystemPanel Lite.

It shows you which applications are actively running, which are sleeping and which ones are system processes that cannot be touched. But perhaps most importantly, it shows you all the applications that are running as “services”.

You see, normal Android applications only run when you are actively working with them, when you have their interface on the foreground. If you switch to another application, the former application is paused and stops using the CPU completely. This was intentionally made so by Google in order to conserve the usage of your phone's precious battery juice. If you do not use an application for a long time, Android just closes it automatically to make room for other programs.

Services on the other hand can be running all the time. They were made for things that have to run in the background, like checking if you have new email, counting your data plan usage or if there's an open Wifi nearby. Obviously, services can be using the CPU at will, and since they are always active, it's unlikely that Android will put them to sleep at all.

Android services are good and welcome when used for the right reasons. But apparently they can also be abused: The problem I was seeing in the process list is that a lot of things were running as services, even though they had no valid reason to do so. Examples:

SimpleCalendar Widget: Why does the calendar need to run as a service? In case I miss an event for a couple of minutes before the widget redraws itself? And why does the Google Calendar widget not use a service despite doing exactly the same job?

WifiManager and Fing– Network Tools: Why does a network scanning application need a service even when it's not running?

And don't get me started on the Facebook app. It's painfully slow, requires more permissions than a North Korean prison guard and consumes gobs of memory. Oh, and it installs a service on your phone. You can actually see it in the screenshot on the right eating a little CPU while obviously being in the background.

I uninstalled all of them. I switched to Google's native calendar widget and for accessing Facebook I installed Seesmic. It's not perfect, but it's light and gets the job done. I also sometimes just use the browser to visit Facebook: The native app is so slow, even the mobile browser can keep up with it. For the other two apps I found WiFinder and NetworkDiscovery which do more or less the same things only with no useless services.

There were more applications with services on my phone, but I can't recall them anymore. In the end it doesn't matter, because not everyone has the same applications on their phones. What matters is that since uninstalling those service programs, my phone is not lagging anymore: It's as snappy as you would expect from a device that's brand new instead of two years old.

So keep this in mind when you are trying out a new app. If it requires an unneeded service to run, consider that a disadvantage. And don't take my word for it, try it out for yourself. I would also encourage you to down-vote such applications on Google Play to get the message across. Android developers, please don't install services unless they are absolutely needed. I am sure Google is saying the same on their application design guidelines. And if you need to implement a service, at least give the user the option to disable it if he so wishes.

Oh, and if you know of a good digital clock widget (with no services) let me know! I know such a thing is possible, because the Google analog clock does it just fine.

The case for the X client-server model

If you look around the Internet long enough, you'll find much anger and hate over the X server, the piece of software powering all Linux and FreeBSD graphical terminals (or desktops if you prefer). A lot of folks spare no chance to blame X servers for being slow, bloated and laggy. In most ensuing arguments, the X server's client-server model is targeted as being the main culprit. “No one needs it anyway” is what they usually say.

Well, I do.

I am famous for giving counter-arguments, but this time I will not just play devil's advocate. I will tell you the real story of how the X server client-server model saved my fluffy underside one afternoon.

But first, a few words for the uninitiated:

The X server is the program which knows how to “speak” to your video card. It knows what resolutions your screen can handle, the refresh rates of your monitor and it can draw stuff using different shapes and colors. Not only that, it can also “read” where your mouse is pointing to on the screen and whether you clicked on it or not. Normal programs like Firefox and LibreOffice can present themselves on your screen and take inputs from your mouse by “talking” to the X server. If there was no X server, each application on your computer would need to know how to operate every graphics card on the market, making software development a rather painful occupation. All recent GNU/Linux and BSD operating systems use X.org to do graphics, a free (as in free speech) X server implementation.

Other operating systems have something equivalent to an X server. In Apple computers it's called Quartz and in Microsoft Windows, GDI.

The X server, however, has two very important and distinctive differences compared to GDI and Quartz:

First, the X server is not embedded into the operating system kernel as Quartz and GDI are, it's a normal application. This makes the X server slower and laggier than its competition, because programs running in kernel space go through less restrictions and checks than programs running in user mode. On the other hand, if the X server happens to encounter an error, it does not bring down the entire system with it. Only the X server fails and any programs that were using it. What happens if GDI or Quartz fail, is left as an exercise to the reader.

The other difference is that, where GDI and Quartz function as libraries to their applications, the X server uses a client-server model to communicate with applications using it. Just like Firefox connects to a remote web server through the Internet, to display a web page, exchanging information encoded in HTTP and HTML format. In the same way, to display itself on your screen, Firefox connects to the X server and they exchange information using the X11 protocol. The beauty of this arrangement is that, since the client-server model is network-transparent, Firefox and the X server can actually be on different machines!

I got to whitness all of this fascinating stuff when I was playing around with ltsp.org, a project which allows you to use obsolete and otherwise useless computers as cheap, dumb graphic terminals to a more powerful computer, a terminal server. In essence, ltsp.org uses the X server's client-server model to its fullest potential: The old computers only need enough resources to run an X server. All applications are run on the powerful terminal server and display their windows on the old computer's X server.

But being fascinated is one thing. Being saved is quite another.

So I am in Patras, Greece, at a computer gathering at the local university, about 200km away from home and work. I am having a good time until the phone rings, which rarely is a good sign. It's a colleague from work. Apparently a site we were hosting was having a hard time keeping up with the visits it was receiving. Normally, I would use a VPN to connect to the machine and check out what was wrong, only this time, I was not at home. I tried the VPN software from there, but it didn't work. Thank you very much, piece of proprietary crap!

And so I started experimenting. I connected to my computer at home using SSH, enabling X11 forwarding. What is X11 forwarding you say? Well, it's a neat SSH trick. While you connect to the remote computer, it also opens a reverse connection from the remote computer to your local computer's X server. So if I run Firefox on the remote computer, the program will be running there, but the window and and pages I request will be presented here. And all of that encrypted over the SSH connection!

So I have an SSH connection to my home computer with X11 forwarding enabled. I fire up the VPN from home to my work network and thankfully it works. I then proceed to do a second SSH connection from my home to my work computer, again with X11 forwarding enabled.

At this point I am thinking: “There is no way X11 forwarding can be daisy-chained across two connections. I will try this just for the sake of the effort.”

I get my work machine's prompt. Last step is to attempt to do a remote desktop connection towards the server with the problem (It was perhaps redundant to mention that the server having problems was a Windows box...). I type

rdesktop <hostname>

on my work computer's prompt and expect with 99% certainty to be humiliated with a sarcastic version of a “Surely you must be joking” message.

And then, the unthinkable happens: The Windows server's prompt is displayed on my screen. It had worked. The rdesktop program, running on my work Linux PC, was displaying the Windows server login screen through the X11 tunnel to my home Linux PC, and through the second X11 tunnel to my Linux laptop in Patras. It was slow and just barely usable. But it worked.

I don't remember anymore what I did to fix the server. I most probably restarted the services and things got better, as is usually the case with Windows. But I will never forget how being able to route application interfaces through the network helped me solve the problem that day.

Alot of folks hate every minute of using X.org and they would switch to an alternative in a heartbeat. Some of them have gotten so fed up, they are preparing an alternative, called Wayland. It's a gargantuan task replacing the beast that is X.org and I wholeheartedly wish them good luck and to stay strong on their task. Competition is always good in software projects. Moreover, I too am frustrated that X.org is not as smooth as OSX and Windows and to be entirely frank, I am a little envious.

But if Wayland doesn't do client-server, I see myself staying with X.org for a very long time.

12 επικίνδυνα ψέματα και η πολύ πικρή αλήθεια... (αναδημοσίευση)

Το παρακάτω είναι αναδημοσίευση από τον Kostas Karvounis. Η αναδημοσίεση γίνεται γιατί το πρωτότυπο απαιτεί σύνδεση στο Facebook.

Ψέμα Πρώτο
Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση.
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20 (Τουρκία, Βραζιλία). Ο άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε  στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς, γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

Ψέμα Δεύτερο
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία.
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση.  Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία, η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών τους σ΄ αυτήν. Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις. Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το ΄κανε.

Ψέμα Τρίτο
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα.


Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας, μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ. Η Κίνα όπως και η Ρωσία, όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία. Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής  πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης, ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν. Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι Έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

Ψέμα Τέταρτο
Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι.
Αυτοί που δανείζουν, μας δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.  Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει. Το επιτόκιο-ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;

Ψέμα Πέμπτο 

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής.
Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να  χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο; Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη (Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα;

Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ; Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ΄ επέκταση τους εταίρους μας.

Ψέμα Έκτο
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της.
Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10εκ κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80εκ. Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το 0,7%. Δηλ περίπου 6 δισ. το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι 34 δις. Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8δις από την Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες. Στην η Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο δεν σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την Ιρλανδία;
Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

Ψέμα Έβδομο
Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν.
Η Ελλάδα δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2 δις ευρώ για εξοπλισμούς από τους οποίους μόνο το 20% αφορά την Γερμανία δηλ. 400εκ ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα είναι, ασχέτως αν οι εξοπλισμοί χρειάζονται η όχι, γιατί δημιουργούνται φαντάσματα και πλασματικοί εχθροί όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσιες των εισροών. Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των φορολογούμενων γερμανών πολιτών. Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.


Ψέμα Όγδοο
Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα.
Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ). Η κυβέρνηση που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις  δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ’ αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο, το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

Ψέμα  Ένατο
 Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια.
Σωστό… εν μέρει! Γιατί από τα 100 ευρώ που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων. Σ΄αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360 δις. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30 δις παραπάνω από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν σήμερα μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν ξανά στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Ψέμα Δέκατο
Το μνημόνιο-2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. 
 Καλύτερα Χρεωκοπία αντί μνημόνιο-2.
Ο.Κ. Όμως η χρεωκοπία κι αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε;
Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%.  Αν όμως χρεοκοπήσει η χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%. Το κρίσιμο ερώτημα είναι σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης; Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

Ψέμα Ενδέκατο
Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας.
 Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρώ, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζώνης


Ψέμα Δωδέκατο 

Το χρέος είναι απεχθές, και να μην το πληρώσουμε.
Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείται από απολυταρχικά καθεστώτα, όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δικό του πρόσοδο και δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς, συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δόλια παραπληροφόρηση των πολιτών

Το super market κοντά στο σπίτι της γιαγιάς μου

Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς λόγος για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και κατά πόσο η χώρα θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα με το παραδοσιακό της νόμισμα, την δραχμή. Αρκετοί από μας που ανησυχούμε για το μέλλον, έχουμε “παίξει” σενάρια στο κεφάλι μας για το πως θα ήταν η ζωή μας αν γινόταν αυτό πραγματικότητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η δική μου σκέψη με ταξιδεύει στο super market κοντά στο σπίτι της γιαγιάς μου. Κι επειδή το σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό, είπα να μοιραστώ αυτές τις μνήμες μαζί σας.

Τα Χριστούγεννα του 1984, στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών, οι γονείς μου με ταξιδέψανε για πρώτη φορά στην Γαλλία, την χώρα καταγωγής της μητέρας μου. Δεν είμαι σίγουρος δηλαδή αν ήταν όντως η πρώτη φορά, αλλά σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που ήμουν αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι με λεπτομέρειες το ταξίδι. Η εμπειρία εκείνη μου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό για πάντα, κυρίως γιατί η Γαλλία ήταν ένα πολύ διαφορετικό μέρος από την Ελλάδα που είχα συνηθίσει μέχρι τότε.

Σε κάθε σπίτι που επισκεφθήκαμε, δίπλα από το τηλέφωνο υπήρχε ένας μικροσκοπικός υπολογιστής. Τον εγκαθιστούσε δωρεάν η γαλλική τηλεφωνική εταιρία και ονομαζόταν minitel. Με αυτό το μηχάνημα μπορούσες να δεις τον καιρό, να κλείσεις εισιτήρια, να παίξεις παιχνίδια και άλλες υπηρεσίες, ορισμένες επί πληρωμή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως κάθε σπίτι είχε ένα minitel, όταν πίσω στην Ελλάδα υπολογιστή (πόσο μάλλον modem) είχαν κυριολεκτικά ελάχιστοι. Εκείνες τις εποχές συνήθως περιμέναμε τους θείους μας που ήταν ναυτικοί, να ξεμπαρκάρουν και να μας φέρουν παιχνίδια και άλλα μαγικά μηχανήματα που πουλάγανε (φθηνά) στη Σιγκαπούρη.

Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα απ' όλα, ήταν το super market κοντά στο σπίτι της γιαγιάς μου. Είχε ένα άγνωστο για μένα τότε όνομα “Continent” και ήταν πάρα πολύ μεγάλο. Τα ταμεία του απλωνόντουσαν όσο έπιανε το μάτι σου, και μέσα πουλάγανε τα πιο απίστευτα πράγματα: Χαλιά, λάστιχα αυτοκινήτων, ρούχα, πλυντήρια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τηλεοράσεις και στερεοφωνικά. Στον εξωτερικό χώρο του καταστήματος είχε άλλα περιφερειακά μαγαζιά, κομμωτήριο, εστιατόριο (με ηλεκτρονικά παιχνίδια και φλιπεράκια!) και κατάστημα ψιλικών για τσιγάρα και εφημερίδες. Το παράξενο ήταν πως αυτό το μαγαζί δεν ήταν στο κέντρο του Παρισιού, αλλά σε ένα προάστιο της Lille, σαν να λέμε στην Καλαμαριά, έξω από την Θεσσαλονίκη.

Στην θέα όλων αυτών των πραγμάτων είχα μείνει άφωνος. Το νεαρό μυαλό μου αντιδρούσε σαν να είχα ουσιαστικά ταξιδέψει στο μέλλον. Ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από super market τρώγοντας παγωτό τον μήνα Δεκέμβριο. Στην Ελλάδα το 1984 τα super market δεν ήταν καθόλου έτσι. Ήταν σαν πολυώροφα παντοπωλεία, και είχαν κατά βάση καθημερινά είδη σπιτιού: Απορρυπαντικά, χαρτικά, φαγώσιμα, μπύρες, αναψυκτικά και τίποτα άλλο. Κι όλα αυτά στην Αθήνα, όχι σε κανένα χωριό.

Χρόνια αργότερα είδα στην τηλεόραση την ταινία “Moscow on the Hudson” που αποτυπώνει ακριβώς πόσο άναυδος είχα μείνει. Στην ταινία αυτή, ο Robin Williams υποδύεται έναν σοβιετικό μουσικό που αυτομόλησε στις Η.Π.Α. Κάποια στιγμή η γυναίκα του τον στέλνει στο super market να πάρει καφέ. Συνηθισμένος από τις αγορές με δελτίο στη Σοβιετική Ένωση, ο Ρώσος πρόσφυγας αντικρίζει στο super market έναν ολόκληρο διάδρομο με διαφορετικές μάρκες από καφέδες και λιποθυμάει από την συγκίνηση.

Πέρασαν τα χρόνια και όντας μεγαλύτερος πλέον, έμαθα πως ανοίξανε τα Continent στην Ελλάδα στις αρχές τις δεκαετίας του '90 νομίζω. Είχε γίνει ντόρος τότε και πολλή διαφήμιση. Ο κόσμος πήγε κατά συρροή να δει αυτό το καινούριο κατάστημα, γιατί ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Όταν η κουβέντα τότε έφερνε τυχαία στο Continent, εγώ απλά χαμογελούσα με ύφος μιας και είχα την τύχη να πάω στο κατάστημα αυτό σχεδόν 10 χρόνια νωρίτερα. Δεν είχε βέβαια καμία σημασία αυτό, πέραν του ότι κάτι που έχεις δει ήδη πριν από καιρό, δεν σου κάνει τόση εντύπωση όσο κάνει σε κάποιον που το βλέπει πρώτη φορά.

Περάσαν κι άλλα χρόνια, η Ελλάδα εγκατέλειψε την δραχμή για το ευρώ, τα Continent μετονομάστηκαν σε Carrefour, κι εγώ έτυχε να ξαναπάω στην Γαλλία, αυτή τη φορά για να παραβρεθώ στον γάμο μιας ξαδέρφης μου. Ήταν το έτος 2002. Όταν πήγα να επισκεφθώ την γιαγιά μου, είχα μια μεγάλη περιέργεια να πάνω να δω εκείνο το super market που μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση είκοσι χρόνια νωρίτερα. Η μάνα μου πρέπει να παραξενεύτηκε πολύ όταν στα καλά του καθουμένου επέμενα να πάω “για ψώνια”.

Ήταν ακόμα εκεί, το ίδιο σύμπλεγμα καταστημάτων, τα ίδια κτίρια, ο ίδιος αριθμός ταμείων. Η όψη του στα μάτια μου όμως δεν ήταν πια η ίδια, και δεν εννοώ μόνο την αλλαγή του ονόματος: Οι τοίχοι δεν μπορούσαν να κρύψουν τα σημάδια του χρόνου που είχε περάσει, και για κάποιο παράξενο λόγο το εσωτερικό δεν φαινόταν τόσο μεγάλο πια. Μου φαινόταν το ίδιο εντυπωσιακό όσο και... το Carrefour της λεωφόρου Καβάλας στο οποίο έτυχε να ψωνίσω μερικές φορές. Ήταν απλά άλλο ένα super market σαν όλα τα άλλα.

Ήταν ακριβώς όπως όταν μια μέρα άρχισα να δουλεύω σε μεγάλη οθόνη 20 ιντσών: Στην αρχή μου φαινόταν σαν να δούλευα σε αίθουσα κινηματογράφου και κάθε ματιά στην οθόνη ήταν ένα μικρό θαύμα. Μετά από καιρό όμως αυτή η εικοσάρα οθόνη ήταν το συνηθισμένο, το φυσιολογικό. Κι αν έπρεπε για κάποιο λόγο να γυρίσω στην παλιά μου οθόνη που ήταν μόνο 14 ίντσες θα έλεγα “Μα πως δούλευα τόσο καιρό με τόσο μικρή οθόνη; Πως την πάλευα;”

Στεκόμουν ακόμα έξω από το Carrefour του Wasquehal και σκεφτόμουν όλα αυτά τα χρόνια που είχαν περάσει. Πόσο μεγάλο άλμα είχε κάνει η Ελλάδα στο διάστημα αυτό, όταν η Γαλλία αναπτυσσόταν με τον “φυσιολογικό” ρυθμό. Και το σημαντικότερο: Πως δεν είχα καταλάβει ποτέ, δεν είχα καν υποψιαστεί το μέγεθος της αλλαγής. Με έναν τραγικό τρόπο επαλήθευα στον εαυτό μου τον νόμο της σχετικότητας: Η κίνηση (και η αλλαγή) είναι εμφανής μόνο στον στατικό παρατηρητή, όχι στον επιβάτη του οχήματος που κινείται.

Από τότε είμαι σίγουρος σε ποια Ελλάδα θέλω να ζήσω. Δεν χωράει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου. Η σύγκριση είναι τόσο μοιραία όσο το να διαλέξω ανάμεσα στην παλιά και την καινούρια μου οθόνη. Σε μερικές ημέρες οι Έλληνες θα κληθούν (ουσιαστικά) να διαλέξουν κι εκείνοι σε ποια Ελλάδα θέλουν να ζουν. Εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου να συμφωνήσουν μαζί μου, και να ψηφίσουν κάποιους που να μας κρατήσουν επάξια, πάση θυσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί πολύ φοβάμαι πως αν δεν συμβεί αυτό, θα αναγκαστούμε, η οικογένειά μου κι εγώ, να γίνουμε πρόσφυγες, σαν τον φουκαρά τον σοβιετικό μουσικό.