Τη νύχτα που κοίταξα τον Δία και τα φεγγάρια του για πρώτη φορά

English translation

Απόψε χρησιμοποίησα το καινούριο μου τηλεσκόπιο για πρώτη φορά. Δεν έγινε καμιά φοβερή οργάνωση, η Αθηνά κι εγώ ανεβήκαμε στην ταράτσα να μαζέψουμε τα πλυμένα ρούχα, και βρήκαμε την ευκαιρία να το δοκιμάσουμε.

Χρειάστηκα γύρω στα 20 λεπτά να στήσω το τηλεσκόπιο πάνω σε μια κοντή ξύλινη και όχι πολύ σταθερή καρέκλα. Γύρω μας υπήρχε άπλετο φως που κάλυπτε το αχνό τρεμόπαιγμα των άστρων. Λάμπες του δρόμου, των γύρω σπιτιών και φυσικά η αύρα της γύρω Αθήνας. Από την άλλη όμως, ήταν μια νύχτα στα μέσα του Απριλίου χωρίς φεγγάρι και είχε λίγα σύννεφα.

Διάλεξα το φωτεινότερο αστέρι που έβλεπα με γυμνό μάτι και έψαξα να βρω τι είναι, χρησιμοποιώντας το Google Sky Map στο τηλέφωνό μου. Δεν ήταν όμως αστέρι: Ήταν ο Δίας! Στόχευσα το τηλεσκόπιο προς εκείνη την κατεύθυνση (δυτικά) και χρησιμοποίησα το στόχαστρο λέιζερ για να κεντράρω τον πλανήτη. Το στόχαστρο είχε μικρή απόκλιση, αλλά σύντομα είχα τον Δία μέσα στον φακό. Εμφανίστηκε μικρός, οπότε αντάλλαξα τον φακό με τον δυνατότερο 65x για να έχω καλύτερη άποψη. Τώρα μπορούσα να δω καθαρά τις ρίγες της ατμόσφαιρας του Δία, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως μπορούσα να δω τέσσερα από τα φεγγάρια του τεράστιου αυτού πλανήτη. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που μπορούσα να δω έναν άλλο πλανήτη του Ηλιακού μας συστήματος χρησιμοποιώντας μόνο δύο καθρέφτες μέσα σε ένα σωλήνα και τα μάτια μου. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που γινόμουν αυτόπτης μάρτυρας της περιστροφής της Γης: Όταν κεντράριζα τον Δία, ο πλανήτης φαινόταν να κινείται αργά προς τα κάτω, και μερικές στιγμές αργότερα έβγαινε έξω από το οπτικό πεδίο τους φακού. Σύντομα κατάλαβα πως δεν ήταν ο Δίας που κουνιόταν αλλά η Γη, εξαιτίας της περιστροφής γύρω από τον εαυτό της.

Καθώς αλλάζαμε θέσεις με την Αθηνά και βλέπαμε τον Δία στο τηλεσκόπιο, κουνώντας το ελαφρά κάθε φορά που ο πλανήτης χανόταν από τον φακό, εκείνη ρώτησε: “Ο Κρόνος που είναι;” Έψαξα ξανά με το Sky Map. Ο Κρόνος ήταν χαμηλά στον ορίζοντα, πάνω απ' το κομμάτι του ουρανού που φωτίζονταν περισσότερο από την Αθήνα και δεν μπορούσα να τον ξεχωρίσω με γυμνό μάτι. Οπότε γύρισα το τηλεσκόπιο προς τον Άρη. Ο Άρης ήταν ψηλά πάνω από τον ορίζοντα και φαινόταν αρκετά φωτεινός. Μετά από προσεκτική εστίαση μπορούσα να τον δω ξεκάθαρα. Η όψη του ήταν μικρότερη από αυτή του Δία αλλά μπορούσες να ξεχωρίσεις λεκέδες από διαφορετικές αποχρώσεις στην επιφάνειά του. Η Αθηνά τον περιέγραψε σαν ένα πολύ μικρή Σελήνη. Γύρω του ήταν ορατά αμυδρότερα αστέρια, που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω δίχως το τηλεσκόπιο.

Αλλάξαμε μεταξύ του Δία και του Άρη άλλη μια φορά και μετά προσπαθήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Αυτή η επιχείρηση όμως τελείωσε άδοξα. Δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα κινητά τηλέφωνά μας αρκετά σταθερά κοντά στον φακό του τηλεσκοπίου για αρκετό χρόνο ώστε να εστιάσει στην εικόνα. Οι πλανήτες δεν εμφανιζόντουσαν καν στην οθόνη της κάμερας. Ήταν ξεκάθαρο πως χρειαζόμαστε πιο εξελιγμένο εξοπλισμό για να τραβήξουμε ακόμα και τις πιο απλές φωτογραφίες του ουρανού. Συνειδητοποιήσαμε σύντομα επίσης πως χρειαζόμασταν μεγαλύτερη μεγέθυνση για να έχουμε κοντινότερες εικόνες των πλανητών.

Συμμαζέψαμε το τηλεσκόπιο και μπήκαμε στο σπίτι. Είχε αρχίσει να κάνει ενοχλητική ψύχρα. Δεν βλέπω την ώρα να πάω το τηλεσκόπιο κάπου εξαιρετικά σκοτεινά ώστε να δούμε τον Γαλαξία μας ή ακόμα και άλλους γαλαξίες αν είμαστε τυχεροί. Ανυπομονώ επίσης να δω την Σελήνη και τους κρατήρες της. Τώρα είμαι σίγουρος πως θα θυμάμαι αυτή τη νύχτα για το υπόλοιπο της ζωής μου. Τίποτα δεν σου δείχνει τι και που είσαι, καλύτερα από την όψη του ουρανού μέσα από ένα τηλεσκόπιο.

Δήλωση: Δεν είμαι αστρονόμος. Ό,τι γνωρίζω σχετικά με τηλεσκόπια είναι αυτά που έμαθα στο Youtube τις λίγες ημέρες που περίμενα να μου το παραδώσουν. Αυτό μου δείχνει πόσο εύκολο είναι να ασχοληθείς με την θέα των άστρων ξοδεύοντας λίγο χρόνο και χρήμα.

Εξοπλισμός: Τηλεσκόπιο Skywatcher Heritage 130p τύπου “Dobsonian”. Βίντεο παρουσίασης

The night I watched Jupiter and its moons for the first time

Ελληνική μετάφραση

Tonight, I used my new telescope for the first time. And it wasn't even a really organized watch. Athena and Ι just went on our terrace to collect the laundry, so we took the opportunity to try it out.

I spent like 20 minutes to set up the scope on a wooden chair that was low and somewhat unstable. All around us, there was abundant light obscuring the faint glimmer of the stars: Street lamps, nearby houses and of course the glow of the surrounding city of Athens. On the plus side, it was a moonless night in mid April and there were little clouds.

I picked the brightest star I could see with my naked eye and tried to see what it was, using Google Sky Map on my phone. Alas, it was no star: It was Jupiter! I pointed the scope in that direction (west) and used the laser finder to home-in on the planet. The finder was off by a little, but I soon had Jupiter on the eyepiece. It appeared small so I switched to the 65x lens to get a closer look. Now I could clearly see the stripes of Jupiter's atmosphere but, most importantly, I could see four of the massive planet's moons. It was the first time in my entire life that I could see another planet using only two mirrors inside a tube and my naked eye. It was also the first time I witnessed first-hand the Earth's rotation: When I homed in on Jupiter, the planet would appear to move slowly downwards and moments later it would move out of view inside the eyepiece. I quickly realized that it wasn't Jupiter that was moving but Earth due to its rotation around itself.

We then took turns with Athena watching Jupiter in the scope, moving it slightly every time the planet went out of view. “What about Saturn?”, Athena said. I searched again using Sky Map. Saturn was low on the horizon, over the part of the sky illuminated most by the city of Athens and I could not make it out with my naked eye. So I turned the scope towards Mars instead. Mars was high above the horizon and was bright enough. After focusing a bit I could see it clearly. It appeared smaller than Saturn but you could distinguish patches of different shades on its surface. Athena described it as a very small Earth moon. Around it, fainter stars were visible, ones that I could not make out without the scope.

We changed between Saturn and Mars another time and then we tried to take photos. That endeavor ended quickly, though. Our mobile phones could not be held firmly enough close to the telescope's eyepiece for enough time to focus on the view. The planets did not even register at the camera's viewfinder. It was clear that we needed more sophisticated hardware to take even the simplest photos of the sky. We also quickly realized we need more magnification to get closer images from the planets.

We packed the scope and went into the house. It was starting to get annoyingly chilly. I can't wait to get the scope somewhere really dark so we can watch the Milky Way or even other galaxies if we're lucky. I am also anxious to see the moon and its craters. I know now I will remember this night for the rest of my life. Nothing shows you what and where you are better than a telescope's view into the sky.

Disclaimer: I am not an astronomer. All I know about telescopes is what I learnt from Youtube while I was waiting for a few days for the scope to be delivered. This shows me how easy it is to get intro watching the stars by spending little time and money.

Equipment: Skywatcher Heritage 130p Dobsonian telescope. Video review

Κήρυξη πολέμου στις εταιρίες τηλεφωνίας

Προς όλες τις εταιρίες τηλεφωνίας,

Καλησπέρα,

Με αυτή την επιστολή θέλω να σε ενημερώσω πως πλέον σου έχω κηρύξει πόλεμο. Γελάς; Διάβασε παρακάτω.

Ο υπάλληλός σου με πήρε τηλέφωνο να μου πουλήσει τις υπηρεσίες σου, τις πολυπόθητες δωρεάν συσκευές σου, τη δωρεάν μακαρονάδα και το ταξίδι προσφορά στο μαγευτικό Κιουρκιουλούμπεσι.. Του είπα πως δεν ενδιαφέρομαι. Και τις δεκατρείς φορές. Όμως με ξαναπήρε. Όταν ήμουν στη δουλειά και έτρεχα για κάτι σημαντικό. Του είπα οτι δεν θέλω να με ξαναπάρει ποτέ και να σβήσει το τηλέφωνό μου από τους καταλόγους σου. Παρόλα αυτά, με ξαναπήρε. Του θύμισα πως είχα ζητήσει ρητά να μην με ξαναπάρει. Μου είπε πως παίρνει από άλλο τηλεφωνικό κέντρο και οτι δεν έχεις ως εταιρία κεντρικό κατάλογο με όσους δεν επιθυμούν επικοινωνία. Τον ρώτησα γιατί αυτό το δικό σου πρόβλημα έγινε ξαφνικά δικό μου. Μου είπε πως δεν φταις εσύ, πως η δική μου εταιρία σου έδωσε το νούμερό μου και ότι είναι δημοσιευμένο σε καταλόγους. Του είπα πως έχω σβήσει το νούμερο μου από τους καταλόγους τρεις φορές μέχρι τώρα. Μου είπε πως παίρνει τυχαία νούμερα και “έτυχε” το δικό μου. Όλες αυτές τις φορές εκνευρίστηκα. Μερικές φορές σε έβρισα κιόλας μόλις κλείσαμε. Βλέπεις, δεν τολμώ να σε βρίσω στο τηλέφωνο. Χώρια που είμαι σχετικά πολιτισμένος άνθρωπος, φαντάζομαι οι συνδιαλέξεις ηχογραφούνται και δεν θέλω μετά από όλα αυτά να βρεθώ αντιμέτωπος και με τον νόμο.

Τα παραπάνω όμως είναι πια παρελθόν. Τώρα πια ακούω υπομονετικά αυτά που έχεις να μου πεις. Με ρωτάς σε πιο δίκτυο είμαι τώρα και πόσα πληρώνω. Σου λέω ψέμματα. Σου λέω πως στον ανταγωνιστή σου δίνω 300 ευρώ το μήνα να γλυκαθείς. Τσιμπάς. Σου λέω πως στον ίδιο λογαριασμό έχω και τα νούμερα της μάνας μου, της γυναίκας μου και των παιδιών μου. Τσιμπάς ακόμα περισσότερο. Σου κάνω ερωτήσεις. Πόσο εύκολα θα μεταφερθούν τα νούμερα. Πόσο χρόνο θα πάρει. Σε ρωτάω αν θα μείνω χωρίς τηλέφωνο για κάποιες ώρες / μέρες. Τι χαρτιά θα χρειαστώ. Αν θα χρειαστεί να αλλάξω συσκευή. Τι συσκευές δίνεις. Τι χαρακτηριστικά έχουν. Σε ρωτάω αν έχει καλό σήμα στο εξοχικό μου στο Κατσικονήσι. Αν έχει 3G, 4G, Wifi, αν θα παίζει καλά το Φέισμπουκ. Πόση ταχύτητα θα πιάνω, ξέρεις, όλες αυτές τις ερωτήσεις που έχεις απαντήσει εκατομμύρια φορές και τις συχαίνεσαι. Όσο μου απαντάς, δεν προσέχω τι μου λες γιατί δεν με ενδιαφέρει: σκέφτομαι μόνο τι ερώτηση να σου κάνω μετά. Μετά από λίγο σου λέω πως θέλω να το σκεφτώ. Μου προτείνεις να με ξαναπάρεις. Συμφωνώ. Την επόμενη φορά σου λέω πως ο ανταγωνιστής σου μου έκανε λίγο καλύτερη προσφορά. Τόσο λίγο όσο να θέλεις να μείνεις στο παιχνίδι. Ξαναρχίζω τις ερωτήσεις. Συνεχίζεις να μου απαντάς.

Κάποια στιγμή έχω δουλειά και δεν μπορώ πλέον να σου αφιερώσω περισσότερο χρόνο. Πολύ ευγενικά, σου εξιστορώ το παρελθόν. Σου λέω πως, εικοσιεπτά τηλεφωνήματα πριν, έχω ορκιστεί να μην γίνω ποτέ στη ζωή μου πελάτης σου. Πως θα προτιμούσα να μην έχω καν τηλέφωνο από το να σε πληρώνω. Πως έχει γίνει το προσωπικό μου χόμπι να σπαταλάω τον χρόνο σου, το χρόνο και τα χρήματα του υπαλλήλου σου, να απασχολώ την γραμμή σου που, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα σου κοστίζει. Σκέφτομαι πως προσφέρω κοινωνικό έργο στους συναγωνιστές μου τους καταναλωτές. Γιατί όσο μιλάς με μένα δεν ενοχλείς κάποιον άλλο φουκαρά. Όση ώρα μιλάμε, σκέφτομαι την οθόνη του υπολογιστή σου, την ένδειξη που λέει “πωλήσεις / ώρα” και το νούμερο να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει. Θέλω εγώ προσωπικά να σου κοστίσω μια περιουσία. Θέλω να είναι τόσα πολλά, που να φιγουράρει το ονοματεπώνυμο μου στο marketing budget του έτους. Αυτός είναι ο στόχος μου.

Αλλά πλέον δεν εκνευρίζομαι. Ο εκνευρισμός είναι σημάδι αδυναμίας. Κι όπως είπα στην αρχή, έχουμε πόλεμο και στον πόλεμο ο αδύναμος χάνει. Πλέον είμαι εντελώς ψύχραιμος και αφοσιωμένος στον στόχο μου. Περιμένω υπομονετικά να με πάρεις τηλέφωνο για να σου ροκανίσω κι άλλο χρόνο. Όσο δεν με παίρνεις, σκέφτομαι ερωτήσεις να σου κάνω όταν θα με πάρεις. Αν σου σκάσω το παραμύθι και εκνευριστείς, είναι μια προσωπική νίκη. Το απολαμβάνω. Και θέλω να πάω ακόμα πιο μακρυά. Λέω τα κατορθώματά μου σε όλους τους γνωστούς μου και τους συνιστώ να κάνουν το ίδιο. Έγραψα και δημοσίευσα αυτό το κείμενο γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Όσο για το πως κατάφερες, ω τρισμέγιστε φωστήρα του marketing, να μετατρέψεις τον δήθεν υποψήφιο πελάτη σου σε ορκισμένο και άσπονδο εχθρό σου, το αφήνω να το σκεφτείς μόνος σου. Είμαι σίγουρος πως τα επόμενα χρόνια, η μέθοδός σου θα διδάσκεται στις σχολές. Ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Αγαπητέ εργαζόμενε τηλε-marketing.

Το ξέρω πως δεν σου αρέσει αυτή η δουλειά, αλλά αυτή τη στιγμή προφανώς δεν έχεις βρει κάποια καλύτερη (στο εύχομαι ολόψυχα). Ξέρω οτι κάθε μέρα επί 8-10-12 ώρες ακούς τα απίστευτα από αγανακτισμένους σαν κι εμένα. Ξέρω πως με αυτό που κάνω σου κάνω ζημιά. Και ξέρω οτι δεν φταις, δεν σου αρέσει αυτό που κάνεις, αλλά σε αναγκάζουν οι προϊστάμενοί σου για να γράψεις “νούμερα”. Δεν μπορώ παρά να σου ζητήσω συγνώμη. Αλλά πρέπει να καταλάβεις κι εσύ πως δεν έχω άλλη επιλογή. Όπως λένε στον πόλεμο, έχω εξαντλήσει τα διαθέσιμα σε μένα μέσα μάχης. Αν είναι κάτι που μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις εσένα, εμένα και στην τελική και την εταιρία στην οποία εργάζεσαι, δείξε αυτό το κείμενο στους προϊσταμένους σου. Μπας και στροφάρουν και καταλάβουν πως με αυτό που κάνουν τρώνε το κεφάλι τους.

Ερωτική εξομολόγηση στο Lada Niva

Αγάπη μου,

Πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνη τη μέρα που πρωτογνωριστήκαμε, τη μέρα που έπιασα το άβολο πλαστικό τιμόνι σου σφιχτά στα χέρια μου, που σου ψιθύρισα πονηρά στην κονσόλα οτι θα σε πάω εκεί που κανένας άλλος δεν τόλμησε. Τόσο καιρό, περάσαμε μαζί όλες τις χαρές και τις λύπες της ζωής, τα μποτιλιαρίσματα εκείνων των καυτών μεσημεριών του Αυγούστου, τις νυσταγμένες επιστροφές τα ξημερώματα από διασκέδαση και τα μεθύσια που κάναμε μαζί, εγώ από τις μπόμπες στα κλαμπ κι εσύ από τα νερωμένα οκτάνια που σου έβαζα στο ρεζερβουάρ.

Μωρό μου, μην κλαις και μην στεναχωριέσαι. Μου λες πως θα ήμουν καλύτερα με κάποια άλλη. Μα πως θα μπορούσα να ξεχάσω εκείνο το φοβερό, λασπουδερό, γεμάτο σκόνη χρώμα σου; Τον γλυκό ήχο που έκανες όταν κοπάναγαν οι σταυροί του πίσω άξονα; Τις αμέτρητες φορές που είχα περπατήσει χιλιόμετρα με το μπετονάκι στο χέρι να σου φέρω να πιεις βενζινούλα; Με πόσο νάζι έσκουζες όταν δεν μπορούσες να βάλεις την δευτέρα, και την χάρη με την οποία μου πέταγες νεκρά από τρίτη λίγα μέτρα μόνο πριν την στροφή; Τα ξέχασες όλα αυτά; Θυμάσαι εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς που με άφησες από ηλεκτρικά στη μέση της Κηφισίας; Πως μπορώ εγώ να ξεχάσω όλα αυτά που περάσαμε μαζί;

Το ξέρω, λατρεία μου, έχεις γεράσει κι έχεις κουραστεί, με δυσκολία πιάνεις πλέον τα ογδόντα χιλιόμετρα, το πίσω διαφορικό είναι έτοιμο να σε αφήσει, τα όργανά σου δεν δείχνουν όπως δείχναν παλιότερα, το καλοριφέρ σου θέλει ειδική μετατροπή για να βγάλει κρύο ή ζέστη. Εγώ όμως πάντα εσένα θα αγαπώ. Κι ας μου έμενε το μπαλάκι του λεβιέ ταχυτήτων στο χέρι, ή που πρέπει πάντα να βγαίνω από την δεξιά σου πόρτα, ή που για να κλείσω το αριστερό τζάμι πρέπει να το σπρώξω πίσω από τον καπλαμά, ή ακόμα που πρέπει να φάω τα δάχτυλά μου για να ανοίξω το πορτ-μπαγκάζ σου που δεν έχει χερούλι...

Δεν πειράζει, σε έχω μάθει πια. Για την ακρίβεια, όλα αυτά μου λείπουν όταν δεν σ' έχω κοντά μου. Πες με μαζοχιστή, αλλά μου αρέσει όταν μας περνάνε δικάβαλα παπάκια στην Εθνική, όταν σου βάζω ένα μπουκάλι λάδι την εβδομάδα, όταν σου αλλάζω τουλάχιστον δύο φώτα το μήνα, όταν με ένα πεντοχίλιαρο(*) βενζίνα κάνω-δεν κάνω Ομόνοια – Πασαλιμάνι allez-retour. Τέτοιο σεξ ούτε οι πορνοστάρ δεν κάνουν, να μουγκρίζεις από ηδονή όταν με ευνοϊκό άνεμο πιάνεις τα εκατό και να χτυπιέμαι στο τιμόνι γεμάτος ιδρώτα(**) όταν σε παρκάρω. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που σε σταμάτησα μισό μέτρο πίσω από άλλο αυτοκίνητο με τις ταχύτητες, γιατί είχαν σπάσει τα φρένα σου; Ποιο άλλο ζευγάρι θα σταμάταγε έτσι στη Συγγρού τρέχοντας με ογδόντα;

Μωρό μου, εμείς οι δυο έχουμε ζήσει στην κόψη του ξυραφιού και του κινδύνου. Θυμάσαι τότε που το χειρόφρενο έκανε ορθή γωνία με το πάτωμα;

(*) 5.000 δραχμές, περίπου 15 ευρώ με την σημερινή ισοτιμία.

(**) και εξαιτίας αυτού να θολώνουν τα τζάμια!

Και εκεί, έτσι απότομα, το κείμενο τελειώνει. Είναι γραμμένο πάνω σε ένα κιτρινισμένο χαρτί σημειώσεων της Ιονικής Τράπεζας με στυλό. Τα τηλέφωνα της τράπεζας πάνω στο χαρτί είναι επταψήφια. Το είχα γράψει ένα σκοτεινό απόγευμα του 1995 ή 1996, μέσα στο αμάξι του πατέρα μου, περιμένοντάς τον να τελειώσει κάποια δουλειά στο Σχηματάρι. Το κείμενο έχει ελάχιστες διορθώσεις, λες και το μυαλό μου το υπαγόρευε έτοιμο. Όλα τα γεγονότα που αναφέρονται σε αυτό είναι πραγματικά.

Πριν μερικά χρόνια ο Άγγελος, που τυχαίνει να είναι μέλος του Ελληνικού συλλόγου Lada Niva, μου ζήτησε το κείμενο για να το αναδημοσιεύσει στο εκεί forum. Σήμερα, ο Παύλος πόσταρε στο Facebook αυτό το πολύ αστείο (ιδίως για μένα) video. Και το θυμήθηκα. Το ψάξαμε με την γυναίκα μου (που επανειλημμένα μου έχει πει οτι το ζηλεύει) σε όλο το σπίτι. Το δημοσιεύω εδώ γιατί μετά από όλα αυτά αισθάνομαι πως απλά πρέπει.

How I made my Android phone snappy (without paying a dime)

Ultra condensed answer for the impatient: I uninstalled all applications that created unnecessary services

I am the owner of an HTC Desire, a two year-old Android phone. It's no speed demon, but it's not slow either, even by today's standards. It has a 1GHz CPU and 576Mb of RAM, which is on par with than some fairly recent mid-range devices out there.

So you can imagine my disappointment when I came across some serious lagging on my phone's interface: Applications took seconds to load, transitions from one page to another were sluggish, going to the home screen took forever etc etc. I am sure if you are still reading this and you have an Android phone, you probably know what I am talking about.

Being obsessed as I am with computers and performance, I started searching for the cause of the problem by tweaking different options and settings. During this, something weird caught my eye in the process list.

To view the running processes on my phone, I use SystemPanel Lite.

It shows you which applications are actively running, which are sleeping and which ones are system processes that cannot be touched. But perhaps most importantly, it shows you all the applications that are running as “services”.

You see, normal Android applications only run when you are actively working with them, when you have their interface on the foreground. If you switch to another application, the former application is paused and stops using the CPU completely. This was intentionally made so by Google in order to conserve the usage of your phone's precious battery juice. If you do not use an application for a long time, Android just closes it automatically to make room for other programs.

Services on the other hand can be running all the time. They were made for things that have to run in the background, like checking if you have new email, counting your data plan usage or if there's an open Wifi nearby. Obviously, services can be using the CPU at will, and since they are always active, it's unlikely that Android will put them to sleep at all.

Android services are good and welcome when used for the right reasons. But apparently they can also be abused: The problem I was seeing in the process list is that a lot of things were running as services, even though they had no valid reason to do so. Examples:

SimpleCalendar Widget: Why does the calendar need to run as a service? In case I miss an event for a couple of minutes before the widget redraws itself? And why does the Google Calendar widget not use a service despite doing exactly the same job?

WifiManager and Fing– Network Tools: Why does a network scanning application need a service even when it's not running?

And don't get me started on the Facebook app. It's painfully slow, requires more permissions than a North Korean prison guard and consumes gobs of memory. Oh, and it installs a service on your phone. You can actually see it in the screenshot on the right eating a little CPU while obviously being in the background.

I uninstalled all of them. I switched to Google's native calendar widget and for accessing Facebook I installed Seesmic. It's not perfect, but it's light and gets the job done. I also sometimes just use the browser to visit Facebook: The native app is so slow, even the mobile browser can keep up with it. For the other two apps I found WiFinder and NetworkDiscovery which do more or less the same things only with no useless services.

There were more applications with services on my phone, but I can't recall them anymore. In the end it doesn't matter, because not everyone has the same applications on their phones. What matters is that since uninstalling those service programs, my phone is not lagging anymore: It's as snappy as you would expect from a device that's brand new instead of two years old.

So keep this in mind when you are trying out a new app. If it requires an unneeded service to run, consider that a disadvantage. And don't take my word for it, try it out for yourself. I would also encourage you to down-vote such applications on Google Play to get the message across. Android developers, please don't install services unless they are absolutely needed. I am sure Google is saying the same on their application design guidelines. And if you need to implement a service, at least give the user the option to disable it if he so wishes.

Oh, and if you know of a good digital clock widget (with no services) let me know! I know such a thing is possible, because the Google analog clock does it just fine.

The case for the X client-server model

If you look around the Internet long enough, you'll find much anger and hate over the X server, the piece of software powering all Linux and FreeBSD graphical terminals (or desktops if you prefer). A lot of folks spare no chance to blame X servers for being slow, bloated and laggy. In most ensuing arguments, the X server's client-server model is targeted as being the main culprit. “No one needs it anyway” is what they usually say.

Well, I do.

I am famous for giving counter-arguments, but this time I will not just play devil's advocate. I will tell you the real story of how the X server client-server model saved my fluffy underside one afternoon.

But first, a few words for the uninitiated:

The X server is the program which knows how to “speak” to your video card. It knows what resolutions your screen can handle, the refresh rates of your monitor and it can draw stuff using different shapes and colors. Not only that, it can also “read” where your mouse is pointing to on the screen and whether you clicked on it or not. Normal programs like Firefox and LibreOffice can present themselves on your screen and take inputs from your mouse by “talking” to the X server. If there was no X server, each application on your computer would need to know how to operate every graphics card on the market, making software development a rather painful occupation. All recent GNU/Linux and BSD operating systems use X.org to do graphics, a free (as in free speech) X server implementation.

Other operating systems have something equivalent to an X server. In Apple computers it's called Quartz and in Microsoft Windows, GDI.

The X server, however, has two very important and distinctive differences compared to GDI and Quartz:

First, the X server is not embedded into the operating system kernel as Quartz and GDI are, it's a normal application. This makes the X server slower and laggier than its competition, because programs running in kernel space go through less restrictions and checks than programs running in user mode. On the other hand, if the X server happens to encounter an error, it does not bring down the entire system with it. Only the X server fails and any programs that were using it. What happens if GDI or Quartz fail, is left as an exercise to the reader.

The other difference is that, where GDI and Quartz function as libraries to their applications, the X server uses a client-server model to communicate with applications using it. Just like Firefox connects to a remote web server through the Internet, to display a web page, exchanging information encoded in HTTP and HTML format. In the same way, to display itself on your screen, Firefox connects to the X server and they exchange information using the X11 protocol. The beauty of this arrangement is that, since the client-server model is network-transparent, Firefox and the X server can actually be on different machines!

I got to whitness all of this fascinating stuff when I was playing around with ltsp.org, a project which allows you to use obsolete and otherwise useless computers as cheap, dumb graphic terminals to a more powerful computer, a terminal server. In essence, ltsp.org uses the X server's client-server model to its fullest potential: The old computers only need enough resources to run an X server. All applications are run on the powerful terminal server and display their windows on the old computer's X server.

But being fascinated is one thing. Being saved is quite another.

So I am in Patras, Greece, at a computer gathering at the local university, about 200km away from home and work. I am having a good time until the phone rings, which rarely is a good sign. It's a colleague from work. Apparently a site we were hosting was having a hard time keeping up with the visits it was receiving. Normally, I would use a VPN to connect to the machine and check out what was wrong, only this time, I was not at home. I tried the VPN software from there, but it didn't work. Thank you very much, piece of proprietary crap!

And so I started experimenting. I connected to my computer at home using SSH, enabling X11 forwarding. What is X11 forwarding you say? Well, it's a neat SSH trick. While you connect to the remote computer, it also opens a reverse connection from the remote computer to your local computer's X server. So if I run Firefox on the remote computer, the program will be running there, but the window and and pages I request will be presented here. And all of that encrypted over the SSH connection!

So I have an SSH connection to my home computer with X11 forwarding enabled. I fire up the VPN from home to my work network and thankfully it works. I then proceed to do a second SSH connection from my home to my work computer, again with X11 forwarding enabled.

At this point I am thinking: “There is no way X11 forwarding can be daisy-chained across two connections. I will try this just for the sake of the effort.”

I get my work machine's prompt. Last step is to attempt to do a remote desktop connection towards the server with the problem (It was perhaps redundant to mention that the server having problems was a Windows box...). I type

rdesktop <hostname>

on my work computer's prompt and expect with 99% certainty to be humiliated with a sarcastic version of a “Surely you must be joking” message.

And then, the unthinkable happens: The Windows server's prompt is displayed on my screen. It had worked. The rdesktop program, running on my work Linux PC, was displaying the Windows server login screen through the X11 tunnel to my home Linux PC, and through the second X11 tunnel to my Linux laptop in Patras. It was slow and just barely usable. But it worked.

I don't remember anymore what I did to fix the server. I most probably restarted the services and things got better, as is usually the case with Windows. But I will never forget how being able to route application interfaces through the network helped me solve the problem that day.

Alot of folks hate every minute of using X.org and they would switch to an alternative in a heartbeat. Some of them have gotten so fed up, they are preparing an alternative, called Wayland. It's a gargantuan task replacing the beast that is X.org and I wholeheartedly wish them good luck and to stay strong on their task. Competition is always good in software projects. Moreover, I too am frustrated that X.org is not as smooth as OSX and Windows and to be entirely frank, I am a little envious.

But if Wayland doesn't do client-server, I see myself staying with X.org for a very long time.

12 επικίνδυνα ψέματα και η πολύ πικρή αλήθεια... (αναδημοσίευση)

Το παρακάτω είναι αναδημοσίευση από τον Kostas Karvounis. Η αναδημοσίεση γίνεται γιατί το πρωτότυπο απαιτεί σύνδεση στο Facebook.

Ψέμα Πρώτο
Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση.
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20 (Τουρκία, Βραζιλία). Ο άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε  στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς, γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

Ψέμα Δεύτερο
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία.
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση.  Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία, η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών τους σ΄ αυτήν. Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις. Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το ΄κανε.

Ψέμα Τρίτο
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα.


Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας, μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ. Η Κίνα όπως και η Ρωσία, όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία. Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία. Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής  πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης, ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος. Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν. Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι Έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

Ψέμα Τέταρτο
Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι.
Αυτοί που δανείζουν, μας δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.  Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει. Το επιτόκιο-ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;

Ψέμα Πέμπτο 

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής.
Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να  χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο; Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη (Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα;

Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ; Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ΄ επέκταση τους εταίρους μας.

Ψέμα Έκτο
Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της.
Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10εκ κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80εκ. Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το 0,7%. Δηλ περίπου 6 δισ. το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι 34 δις. Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8δις από την Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες. Στην η Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο δεν σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την Ιρλανδία;
Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

Ψέμα Έβδομο
Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν.
Η Ελλάδα δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2 δις ευρώ για εξοπλισμούς από τους οποίους μόνο το 20% αφορά την Γερμανία δηλ. 400εκ ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα είναι, ασχέτως αν οι εξοπλισμοί χρειάζονται η όχι, γιατί δημιουργούνται φαντάσματα και πλασματικοί εχθροί όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην Ελλάδα είναι πολλαπλάσιες των εισροών. Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των φορολογούμενων γερμανών πολιτών. Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.


Ψέμα Όγδοο
Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα.
Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ). Η κυβέρνηση που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις  δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ’ αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο, το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

Ψέμα  Ένατο
 Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια.
Σωστό… εν μέρει! Γιατί από τα 100 ευρώ που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων. Σ΄αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360 δις. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30 δις παραπάνω από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν σήμερα μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν ξανά στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Ψέμα Δέκατο
Το μνημόνιο-2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. 
 Καλύτερα Χρεωκοπία αντί μνημόνιο-2.
Ο.Κ. Όμως η χρεωκοπία κι αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε;
Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%.  Αν όμως χρεοκοπήσει η χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%. Το κρίσιμο ερώτημα είναι σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης; Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

Ψέμα Ενδέκατο
Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας.
 Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρώ, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζώνης


Ψέμα Δωδέκατο 

Το χρέος είναι απεχθές, και να μην το πληρώσουμε.
Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείται από απολυταρχικά καθεστώτα, όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δικό του πρόσοδο και δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς, συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δόλια παραπληροφόρηση των πολιτών